ความกลัว ทั้งเด็กและผู้ใหญ่จะรู้สึกคล้ายคลึงกันก่อนที่จะออกไปในที่สาธารณะ ตัวสั่นที่หัวเข่าและทั่วร่างกาย การเปลี่ยนแปลงของเสียง จังหวะและลักษณะการพูด คลื่นไส้ เวียนหัว พวกเราหลายคนในชีวิตการทำงานของเรา ต้องแสดงต่อหน้าผู้ชมจำนวนมาก เราอ่านรายงาน ปกป้องโครงการ ดำเนินการอย่างสร้างสรรค์ กล่าวสุนทรพจน์แสดงความยินดี และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่สามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่า ช่วงเวลาดังกล่าวไม่ทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจ
ความวิตกกังวลและความตื่นเต้นในระดับปานกลางก่อนการแสดงจะมีแง่บวก เมื่อคาดหวังถึงเหตุการณ์ที่มีความรับผิดชอบ เราจะใส่ใจมากขึ้น รวบรวมมากขึ้น มีความกระตือรือร้นมากขึ้น ส่งผลให้ผลงานของเราประสบความสำเร็จและมีคุณภาพสูง แต่ถ้าความกลัวนั้นเกินขอบเขตของความตื่นเต้นตามธรรมชาติ ความกลัวทางพยาธิวิทยาของการพูดในที่สาธารณะ ในบทความนี้ เราจะแสดงวิธีเอาชนะความกลัวในการพูดในที่สาธารณะ
และเปิดโอกาสให้ตัวเองได้รับการรับฟัง ความกลัว ปรากฏขึ้นสองสามวันก่อนการแสดง บุคคลสามารถแยกแยะตัวเลือกในหัวของเขาว่า ทำไมคนทั่วไปถึงไม่ชอบคำพูดลองนึกถึงคำวิจารณ์ที่จะถูกวิพากษ์วิจารณ์ ในแง่หนึ่ง ความรู้สึกนี้มีประโยชน์อย่างเห็นได้ชัด เป็นแรงจูงใจให้คุณเตรียมและวางแผนรายละเอียดของการแสดงได้ดีขึ้น แต่บางครั้งความกลัวก็รุนแรงขึ้น และแสดงออกในอาการทางร่างกาย และจิตใจที่ไม่พึงประสงค์
สัญญาณทางสรีรวิทยา อาการทางจิต คลิปเสียง เสียงต่ำ น้ำเสียง การเปลี่ยนแปลงระดับเสียง เสียงสั่น บางครั้งพูดติดอ่างและสูญเสียความสามารถในการพูด วิจารณ์ตัวเองมากเกินไป กล้ามเนื้อตึง ตัวสั่น ความวิตกกังวลที่เพิ่มขึ้น ปากแห้งการโจมตีเสียขวัญ หัวใจและหลอดเลือด ขี้ลืม ความดันโลหิตเพิ่มขึ้น อารมณ์เเปรปรวน เหงื่อออก ความสงสัย เวียนหัว ปวดหัว การปฏิเสธ คลื่นไส้ การผัดวันประกันพรุ่ง
ลักษณะทางจิตวิทยาของพ่อแม่นั้น ถ่ายทอดทางพันธุกรรมและสามารถถ่ายทอดให้ลูกได้ พ่อแม่และลูกมีความกลัวคล้ายกัน วิธีการบางอย่างในการรับรู้ แรงปฏิกิริยาและระดับของการติดขัดเหมือนกัน แง่มุมทางสังคมของการเกิดขึ้นของความกลัวต่อสาธารณชน ได้แก่ การเลี้ยงดูที่เข้มงวดเกินไป ข้อห้ามในวัยเด็ก การข่มขู่ การคุกคามจากผู้ปกครอง ประสบการณ์ในวัยเด็กเชิงลบ เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งหัวเราะหรือล้อเลียน
วิธีเอาชนะความกลัวในการพูด ได้แก่ การจัดทำแผนรายละเอียด ประการแรกและบางที กุญแจสำคัญในการเอาชนะความกลัวในการพูดในที่สาธารณะ คือการเตรียมตัวอย่างถี่ถ้วน จะเป็นการดีถ้าคุณรู้หน้าที่ในการพูดกับคนอื่นล่วงหน้า จากนั้นคุณจะมีเวลาจัดทำแผนการพูดที่มีโครงสร้างชัดเจน เตรียมการนำเสนอถ้าจำเป็น ซ้อมสุนทรพจน์หน้ากระจกและคนที่คุณรัก เพื่อลดระดับความวิตกกังวล คุณสามารถเริ่มเตรียมการโดยรวบรวมแผนที่ความคิด
วิธีนี้ช่วยให้คุณจัดโครงสร้างความคิดได้อย่างชัดเจน และจดจำได้ง่าย นำแผ่นสีขาวขนาดใหญ่ ดินสอสี ปากกา ปากกาสักหลาด วางบล็อกที่มีแนวคิดหลักไว้ตรงกลาง หัวข้อของคำพูด จากหัวข้อหลัก แสดงลำดับชั้น แสดงการเปลี่ยนผ่านไปยังข้อโต้แย้งและวิทยานิพนธ์ในรูปแบบของลูกศร กิ่งก้าน หรือรากของต้นไม้ เพิ่มรูปภาพของไอคอน รูปสัญลักษณ์ที่จะตอกย้ำความหมายของวิทยานิพนธ์ และปรับปรุงการท่องจำ พยายามสนุกกับกระบวนการสร้างสรรค์นี้
การแทนที่ความกลัวด้วยแรงจูงใจ โน้มน้าวตัวเองว่าความกลัวนั้น มอบให้คุณอย่างแม่นยำ เพื่อให้คุณสามารถนำการแสดงของคุณไปสู่ความสมบูรณ์แบบได้ ซ้อมให้บ่อยที่สุดแล้วความตื่นเต้นจะลดลง เอรินา เบริออซกา ครูสอนการแสดงบนเวทีที่ Department of Musical Theatre ที่ Novosibirsk State Conservatory M.I. Glinka แนะนำให้พูดซ้ำเป็นเวลา 30 นาทีอย่างน้อยสิบครั้ง และการแสดงสั้นๆ 5 ถึง 7 นาที มากถึงร้อยครั้ง
ในกระบวนการของการทำซ้ำอย่างต่อเนื่อง ความมั่นใจเพิ่มขึ้น ความกลัวลดลง และคุณภาพของการแสดงจะสูงขึ้นมาก ลองนึกภาพความล้มเหลวของคุณ แบบฝึกหัดนี้มีประโยชน์ในการออกกำลังกาย แต่ไม่เกินหนึ่งครั้ง ลองนึกภาพสถานการณ์ที่แย่ที่สุดสำหรับคำพูดของคุณ และผลที่ตามมา พูดเกินจริง นำไปสู่ความไร้สาระและมากับการลงโทษที่ไร้สาระ ตัวอย่างเช่น คุณทำผลงานไม่สำเร็จ
และผู้ชมตัดสินใจโดยการโหวตโดยรวม เพื่อกีดกันคุณจากสิทธิ์ในการตัดผมและกินไอศกรีมอย่างถาวร ความหมายของการฝึกคือการให้ความกลัวลักษณะของพิลึก เมื่อคุณรู้สึกอยากหัวเราะเยาะจินตนาการของตัวเอง ผลที่ตามมาจากการแสดงที่ไม่ดีจริงๆ จะไม่น่ากลัวอีกต่อไป สัมผัสจังหวะ แบ่งรายงานออกเป็นช่วงสั้นๆ โดยเว้นช่วงเล็กๆ ระหว่างกัน หลังจากประโยคความหมายสองสามประโยค ให้พักสองวินาที แล้วพูดประโยคอีกสองหรือสามประโยค
แบบฝึกหัดนี้ซึ่งฝึกโดยนักแสดงรุ่นเยาว์ จะเป็นประโยชน์ในระยะเตรียมการ หากในระหว่างการซ้อม คุณไม่สามารถหาเสียงบรรยายที่สงบและแม้กระทั่งน้ำเสียงของคุณ ให้พยายามโพสท่าที่ตลกขบขันและเขียนข้อความซ้ำ ตัวอย่างเช่น ใช้มือข้างหนึ่งประคองปลายจมูกด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งพักไว้ที่ด้านหลังศีรษะ ทำสิ่งนี้ต่อหน้าเพื่อนหรือกระจก นี่คือวิธีที่นักแสดง ดมิทรี โคเซลสกี้ แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับแผนกต้อนรับนี้
คุณเลิกกลัวการเยาะเย้ยและประเมินคนอื่นเพราะคุณดูไร้สาระอยู่แล้ว และตอนนี้พลังงานทั้งหมดของคุณมุ่งไปที่สิ่งที่คุณพูด นี่คือวิธีที่คนตลกเคยแสดง ซึ่งในขณะที่ตลกไปรอบๆ ได้ปล่อยให้ตัวเองแสดงทุกสิ่งที่พวกเขารู้สึก เอื้อมมือออกไปที่ร่างกายของคุณ ก่อนที่คุณจะเริ่มพูด ให้ทำแบบฝึกหัดที่จะช่วยให้คุณเปลี่ยนทิศทางการหลั่งอะดรีนาลีนได้อย่างชาญฉลาด แบบฝึกหัดแรกและง่ายที่สุดคือการฝึกหายใจ
เช่นเดียวกับที่ทำในระหว่างการทำสมาธิ สามารถทำได้แม้ในขณะที่นั่งอยู่ในหอประชุมและรอตาคุณอยู่ การไหลของออกซิเจนไปยังสมองจะช่วยให้สงบลง หากคุณรู้สึกตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด ให้หาโอกาสที่จะเกษียณและออกกำลังกายหนักๆ มากขึ้น เช่น สควอช แกว่งแขน ย่อเข่า แต่อย่าหักโหมจนเกินไป เป้าหมายคือการคลายความตึงเครียด ไม่ใช่เพื่อทำให้เหงื่อออก
เมื่อคุณกังวล คุณอาจสูญเสียความอยากอาหารไปโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม ความหิวจะเพิ่มความวิตกกังวล กินอะไรเบาๆ ก่อนการแสดงหนึ่งชั่วโมง และนำของว่างเพื่อสุขภาพหรือซีเรียลบาร์มาด้วย ผลข้างเคียงที่น่ารำคาญที่สุดของการหลั่งอะดรีนาลีนคือปากแห้ง ในสถานการณ์เช่นนี้ ซึ่งมันยากที่จะพูด การดื่มน้ำสักแก้วก่อนขึ้นเวที 5 นาที การใช้เวลาของคุณ ระวังความเร็วของการพูด และเวลาที่คุณรักษาไว้ระหว่างการซ้อม
จากความตื่นเต้น คุณอาจมีจิตใต้สำนึกปรารถนาที่จะจบการนำเสนอโดยเร็วที่สุด เริ่มต้นอย่างสงบโดยไม่เร่งรีบนี้ จะช่วยให้คุณคุ้นเคยกับผู้ชมและผู้ชมกับคุณ คริส แอนเดอร์สัน อุดมการณ์ ประธานและหัวหน้าภัณฑารักษ์ของการประชุม TED ที่มีชื่อเสียง เชื่อว่า ผู้พูดไม่ควรละอายใจกับความตื่นเต้นของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากพวกเขาพบวิธีแสดงและอธิบายอย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่เราไม่ได้พูดกับผู้ชมที่ภักดีเช่นผู้ฟัง TED เสมอไป
ความกลัวเป็นพฤติกรรมที่เรียนรู้ หรือพูดง่ายๆก็คือ นิสัย หากคุณรู้สึกว่าคุณไม่สามารถรับมือกับความกลัวที่จะพูดในที่สาธารณะได้ด้วยตัวเอง คุณควรทำงานให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเกี่ยวกับทัศนคติภายในของคุณ คุณสามารถเอาชนะความกลัวในการพูดในที่สาธารณะ และทำลายนิสัยของความกลัวได้ตลอดไป หากคุณตระหนักดีว่าความกลัวนั้นมีอยู่ในชีวิตของคุณ และพร้อมที่จะทำงาน ความกลัวจะออกจากเวที และคุณจะสนุกกับชั่วโมงที่ดีที่สุดของคุณ
บทควาทที่น่าสนใจ : อาชีพ การเปลี่ยนแปลงในอาชีพการงานและการบรรลุเป้าหมายในอาชีพ
